Υπάρχει εθνική εμπορική και εξαγωγική πολιτική ή σώζων εαυτόν σωθήτω;
Μπορεί να είμαστε «ανάδελφο έθνος», αλλά δεν παύει να είμαστε ένα μέρος του παγκόσμιου συνόλου και το εμπόριο είναι η κινητήριος δύναμη και οι εξαγωγές των νωπών αγροτικών προϊόντων μας «καίνε κάρβουνο». Δυστυχώς, δεν υπάρχουν «στρατηγοί» στην ελληνική πολιτική σκηνή, που να είναι σε θέση να σκεφτούν, να προγραμματίσουν και φυσικά να προτείνουν αφού αυτό προϋποθέτει ικανότητα σύνθεσης διαφόρων απόψεων. Η μόνη «ικανότητα» είναι να «αφήνουν» τους ενδιαφερόμενους -δήθεν- να πάρουν πρωτοβουλίες, για την επίλυση των όποιων θεμάτων τους απασχολούν και οι υπεύθυνοι θα είναι στο «πλάϊ» τους. Δηλαδή όχι ένα βήμα μπροστά, αλλά ένα βήμα πίσω, αυτό εννοούν «πλάϊ».
Τη στιγμή που αναθεωρούνται πολιτικές και γίνονται παγκόσμιες ανακατατάξεις, εμείς εδώ αφήνουμε τη χάραξη της εθνικής στρατηγικής να γίνεται εκ των ενόντων, αποσπασματικά και φυσικά χωρίς καμία κατεύθυνση με την αιτιολόγηση ότι «η αγορά έχει τους δικούς της νόμους», άρα εμείς την… κοιτάμε και δεν επεμβαίνουμε για να μην την… προσβάλλουμε. Ένα παράδειγμα: Χαρήκαμε γιατί πετύχαμε πρωιμότητα στα σταφύλια λες και αυτό ήταν το ζητούμενο στην κοινοτική καταναλωτική αγορά ενώ θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει το ακριβώς αντίθετο, η οψιμότητα. Και γιατί; Γιατί όταν βγαίνουν πρώιμα δεν έχουν καλές τιμές γιατί είναι προς το τέλος τους τα σταφύλια από Τρίτες χώρες και η ποιότητα συμβαδίζει με την τιμή. Ενώ όταν βγαίνουν στις αγορές την εποχή που δεν υπάρχουν άλλα «γειτονικά» εννοείται ότι οι τιμές είναι καλύτερες. Αλλά όμως να μην ξεχνάμε ότι η σχέση δολαρίου με ευρώ (1,60) και η υποτίμηση κατά 20% της αγγλικής λίρας έναντι του ευρώ δεν αφήνουν περιθώρια για καλές τιμές στον παραγωγό. Στην πρώτη περίπτωση τα βραζιλιάνικα έρχονται φθηνότερα στην Ευρώπη από ότι τα ελληνικά ενώ στη δεύτερη ο άγγλος καταναλωτής δεν πληρώνει περισσότερα για να αγοράσει ότι αγόραζε σε ποσότητα. Έτσι οι έλληνες παραγωγοί στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν κάνουν ένα ιδιότυπο «ελληνοελληνικό» πόλεμο στις διεθνείς αγορές με αποτέλεσμα βέβαια να έχουν ένα πρόσκαιρο κέρδος και μία μεσο-μακροπρόθεσμη απώλεια. Ενώ εάν υπάρχει πληροφόρηση για το τι επικρατεί στις διεθνείς αγορές σε εθνικό επίπεδο, φυσικά και οι συνθήκες παραγωγής άρα και εμπορίας θα ήταν σαφώς καλύτερες. Δεν λέμε ιδανικές γιατί θα ήταν ουτοπία. Δεν φτάνει δηλαδή που ο έλληνας παραγωγός έχει ακριβή παραγωγή, έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει τον εμπορικό τομέα όχι ως συνεργάτη ή ως συνέχεια της πρωτογενούς παραγωγής αλλά ως αντίπαλο. Ίσως δεν έχει και κατά ένα μέρος άδικο αφού οι αεριτζήδες βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους και κανείς υπεύθυνος (;) δεν μπορεί να ελέγξει απολύτως τίποτα. Στη χάση και στη φέξη που βρίσκουν κάποιον το φωνάζουν τόσο δυνατά που καταλαβαίνεις ότι γίνεται για να δείξουν ότι κάνουν κάτι. Επειδή όμως οι εξελίξεις στη διεθνή εμπορική σκηνή είναι πολύ δύσκολες μήπως τελικά θα πρέπει να υπάρξει μία σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης; Μήπως κάποιος θα πει για τον ΟΠΕ και το κέρασμα; Αν ναι ας μας πουν πόσο έχουν στοιχίσει τα εξαγωγικά τους προγράμματα και ποια είναι τα αποτελέσματα. Ο πρωθυπουργός στο τέλος της ομιλίας του στην Κ.Ε του κόμματός του την Παρασκευή, είπε τέσσερις φορές «είμαι εδώ, είμαι εδώ κλπ». Μια και είμαστε όλοι εδώ και οι άλλοι είναι εκεί και κάποιοι παραπέρα και αφού «επανιδρύθηκε» πάλι το κράτος και αφού δεν κάνει πίσω και θα πατάξει τις προσωπικές πολιτικές (;) και άλλα τέτοια «αφού» μήπως μπορεί να ρίξει κι ένα «βλέμμα» για το τι γίνεται στον αγροτικό τομέα; Όχι τίποτε άλλο αλλά να, το είχε πάρει «πάνω» του το θέμα αλλά φαίνεται ότι είχε μπερδέψει… τους τομείς.
Μαίρη Λυμπεροπούλου e-mail : ml@agrotypos.gr
